Η προσωρινή διοικούσα επιτροπή του Συλλόγου εύχεται  στους απανταχού Μουσουριώτες: 

Καλή αντάμωση το 2013 στο πανέμορφο χωριό μας

Τσιγαρίδες

Όσοι δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ τσιγαρίδες θα πρέπει να ξέρουν ότι χάνουν μια γευστική απόλαυση.
Παραμονές των Χριστουγέννων στο χωριό μας συνήθιζαν να σφάζουν τα χοιρινά. Κάθε οικογένεια εκείνα τα χρόνια είχε από ένα γουρούνι. Το αγόραζε μικρό γουρουνόπουλο από την Άνοιξη ακόμα που φυτεύανε τα καπνά, από γυρολόγους «γουρνάρδες», και το έτρεφε σχεδόν όλο το χρόνο, για να το σφάξει τα Χριστούγεννα και να εξασφαλίσει το λίπος και το κρέας (τσιγαρίδες) σχεδόν της χρονιάς. Το φαγητό του χοιρινού ήταν κυρίως το πλύμα (νερό από το πλύσιμο του τέντζερι και των πιάτων) και τα υπολείμματα του φαγητού. Συμπλήρωναν με λίγο καλαμποκάλευρο και πίτουρα, αν τα αποφάγια δεν ήταν αρκετά. όλα τα έριχναν σε ένα κουρύτο (πέτρινο ή ξύλινο), απ’ όπου το χοιρινό τα έτρωγε.
Ανάλογα με το πόσο το τάιζαν το χοιρινό μέχρι τα Χριστούγενα μπορούσε να γίνει από 80 μέχρι 100 κιλά. Το να ψοφήσει ένα χοιρινό ήταν οικονομική καταστροφή για την οικογένεια τη χρονιά εκείνη. Θα τους έλλειπε το λίπος «άλειμμα, λίγδα» και η τσιγαρίδα για ένα χρόνο.
Όταν ερχόταν η ώρα να σφάξουν το χοιρινό, το καθήλωναν πολλοί άνδρες μαζί. Αυτό βέβαια φώναζε κι έσκουζε αλλά δεν συγκινούσε κανέναν. Η τύχη του είχε προδιαγραφεί. Ο πλέον έμπειρος από την ομάδα (υπήρχαν πάντως και ειδικοί γι αυτή τη δουλειά) έμπηγε το μαχαίρι στο λαιμό του χοιρινού. Το χοιρινό σφάδαζε και σε λίγο ψόφαγε από την αιμορραγία. Η σκηνή ήταν ιδιαίτερα βάρβαρη, ποιος ασχολούνταν όμως τότε μ’ αυτά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν τό σφαζαν καλά και το άτυχο ζώο σηκωνόταν και έτρεχε να σωθεί.
Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Το δέρμα από το σφαγιασμένο χοιρινό “κρατούσε” πάνω του ένα χοντρό στρώμα λίπους και μια “υποψία” κρέατος. Αφού αφαιρούσαν εντελώς το δέρμα, έκοβαν σε μικρά κομμάτια το λίπος με το κρέας και το έλιωναν στο καζάνι. Αφού αφαιρούσαν το ρευστό λίπος αυτό που έμενε ήταν ένα ξεροψημένο εξωτερικά, αλλά τρυφερό εσωτερικό μικρό κομμάτι κρέατος που είναι και η τσιγαρίδα.
Το λάδι ήταν πανάκριβο και το χρησιμοποιούσαν ελάχιστα με το σταγονόμετρο. Για αυτό η γλίνα (το λίπος του χοιρινού) έλυνε τα χέρια της νοικοκυράς για την παρασκευή του φαγητού.
Το λίπος του γουρουνιού το έκοβαν μικρά κομματάκια και το έλιωναν στη φωτιά. Αφού έλιωνε ένα τμήμα από το λίπος έμεναν στο τηγάνι μικρά κομματάκια από λίπος και κρέας. Ήταν οι περίφημες « τσιγαρίδες», το αγαπημένο φαγητό μικρών και μεγάλων.
Το υπόλοιπο λίπος το στράγγιζαν σε τενεκέδες και το χρησιμοποιούσαν για να φτιάχνουν πίτες , τηγανίτες και μπουκουβάλα ή το άλειφαν πάνω σε φέτες ψωμιού.
Την ουροδόχο κύστη (τη φούσκα) την έδιναν σ΄εμάς τα παιδιά που την κάναμε μπαλόνι και παίζαμε..
Δεν πέταγαν τίποτε από το χοιρινό, εκτός από τις τρίχες που ήταν σκληρές και κοντές (γουρνότριχες) και δεν χρησίμευαν σε τίποτα. Τα υπολείμματα από το λιώσιμο του γουρουνιού (σαλαμούρα) και ότι άλλο λίπος περίσσευε από το πλύσιμο των σκευών δεν το πέταγαν αλλά το έκαναν σαπούνι. Τα παλιότερα ακόμα χρόνια όπως μολόγαγε η βάβω χρησιμοποιούσαν ακόμα και το δέρμα του γουρουνιού και έφτιαχναν τα γουρνοτσάρουχα.
Η πιό κλασική ερώτηση αυτή τη μέρα στο χωριό ήταν: Τό σφαξις του γρούνι;

Καλά Χριστούγεννα

Η προσωρινή διοικούσα επιτροπή του Συλλόγου εύχεται στα μέλη της αλλά και σε όλους τους απανταχού Μουσουριώτες: 

Κυκλάμινο

Γνωστό σε όλους μας, ένα πανέμορφο λουλούδι που αποτελεί σήμα κατατεθέν της Ελληνικής φύσης.

Τα άγρια κυκλάμινα που ευδοκιμούν στη χώρα μας, αλλά και σε όλη τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, αποτέλεσαν τη βάση για τη δημιουργία των κυκλάμινων που πωλούνται στα ανθοπωλεία. Τα άγρια κυκλάμινα έχουν λευκό ή ανοικτό ροζ χρώμα με σκούρο ροζ στεφάνι στη βάση των πετάλων τους ενώ τα κυκλάμινα των ανθοπωλείων είναι διαθέσιμα σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων από το λευκό μέχρι το μοβ. Τα φύλλα τους είναι σκούρα πράσινα, σε σχήμα καρδιάς, και συνήθως έχουν γραμμές από γκρι ή ασημένιο χρώμα.

Πρόκειται για βολβώδη φυτά (οι βολβοί τους όμως έχουν σχήμα καρότου κι όχι κρεμμυδιού) και ανθίζουν από το Νοέμβριο έως τα τέλη Ιανουαρίου ενώ στη φύση η ανθοφορία αρχίζει από το Σεπτέμβριο και διαρκεί περίπου μέχρι το Δεκέμβριο.

Τα κυκλάμινα είναι απαιτητικά φυτά. Μισούν τη ζέστη κι έχουν ανάγκη από υγρασία.

Αν περπατήσει κανείς στο δρόμο για τον Άη Δημήτρη θα δεί αρκετα κυκλάμινα σε γωνιές που δεν τις βλέπει πολύ ο ήλιος και έχει αρκετή υγρασία. Επίσης και μέσα στο χωριό θα δούμε κυκλάμινα ακόμη και ανάμεσα στις πέτρες, αρκεί να υπάρχει λίγο υγρό χώμα. Οι παλιότεροι χωριανοί τα ξέρουν σαν «κοκοτάκια»

Αν αποφασίσετε να μεταφυτεύσετε τα κυκλάμινα στον κήπο σας, προσπαθήστε να μιμηθείτε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ευδοκιμούν τα κυκλάμινα στη φύση.  Στη σκιά, κοντά στον κορμό, μεγάλων δένδρων, κάτω από το στρώμα των πεσμένων φύλλων όπου το φως του ήλιου φτάνει φιλτραρισμένο κι όπου προφυλάσσονται από το δυνατό αέρα.  Τα κυκλάμινα των ανθοπωλείων δεν αντέχουν θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν, οπότε φροντίστε να καλύψετε τα φυτά στον κήπο αν χιονίζει ή αν κάνει πολύ κρύο.

Το αρμάθιασμα του καπνού

Καλοκαίρι πριν κάμποσα χρόνια στο χωριό μας. Όλο το χωριό στο πόδι. Πριν καλά καλά ξημερώσει και άκουγες μιά μικρή φασαρία στην κάθε γειτονιά. Ο ήχος από τα εργαλεία της δουλειάς, κοφίνια να φορτώνονται στα μουλάρια, οι γυναίκες να τρέχουν να μας ξυπνήσουν εμάς τα παιδιά, να ετοιμάζουν το σακούλι με λίγο ψωμί και νερό για το χωράφι με τον καπνό. Σε λίγο άκουγες τον ήχο από τα πέταλα των ζώων στα σοκάκια και έβλεπες τις μικρές λάμπες που προσπαθούσαν να τρυπήσουν το σκοτάδι, να χάνονται σιγά σιγά στο δρόμο.
Νύχτα ακόμα στο καπνοχώραφο. Μισοκοιμισμένα παιδιά στους δρόμους και εκεί με το φως του φεγγαριού ή της λάμπας αρχίναγε το μάζεμα του καπνού.

Μαζεύαμε αγκαλιές και τις αφήναμε στα χεράμια ή τις ποστιάζαμε στα κοφίνια. Κάθε «χέρι» του καπνού και άλλη δυσκολία. Πρώτα το «πατόφυλλο» Ήταν «χτικιό» αυτό το φύλλο. Τα χέρια σχίζονταν από τις μπλάνες και τις πέτρες. Αλλά και το «κορφόφυλλο» βάσανο. Τα χέρια να κολλάνε και να μην μπορείς να κάνεις δουλειά. Όλα όμως έπρεπε να γίνονται γρήγορα γιατί μόλις έβγαινε ο ήλιος τα φύλλα μαραίνονταν και έπρεπε να έχουμε τελειώσει.
Φορτώναμε τα κοφίνια στα ζώα και μεις περπατώντας από πίσω τραβούσαμε για το ψωριό.


Ένα πρόχειρο πλύσιμο των χεριών με πράσινο σαπούνι για να φύγει η κόλλα, λίγο ψωμοτύρι στα γρήγορα και στρωνόμασταν για αρμάθιασμα. Φύλλο φύλλο ως το αργά τραβούσε αυτή η διαδικασία, ως το βράδυ σχεδόν με κάποια διαλείμματα για φαγητό και για μια φέτα καρπούζι να δροσιστούμε. Κι όταν γέμιζε η βελόνα την αδειάζαμε στο σπάγγο που είχαμε δέσει στο πίσω μέρος της που είχε μια τρύπα. Κι έτσι καναμε τις αρμάθες. Όταν γέμιζε ο σπάγγος δεναμε στις δύο άκρες του τις αγκλίτσες. Τα κοψίματα από την βελόνα ήταν σχεδόν καθημερινά. Με λίγο καπνό πάνω στην πληγή όμως σταματούσε το αίμα. Βάζαμε στοίχημα πόσες αρμάθες θα κάνει ο καθένας.

Κι αφού τέλειωνε το αρμάθιασμα, φορτώναμε τις αρμάθες και τις κουβαλούσαμε στη λιάστρα. Τις απλώναμε μία-μία για να λιαστούν. Τελείωνε όμως κι η μέρα. Άντε να ξεκουραστούμε λιγάκι, μας έπαιρνε ο ύπνος αμέσως μόλις πέφταμε στο κρεβάτι μας. Κι αύριο μέρα ξημερώνει. Κι άντε πάλι απ’ την αρχή. Μέχρι το πανηγύρι της Αγ. Παρασκευής έπρεπε να έχουμε τελειώσει το μάζεμα.
Υπήρχε όμως αυτή η συντροφικότητα, το κουβεντολόι, τα καλαμπούρια, τα παραμύθια και τα τραγούδια! Παρόλη την κούραση και τα ξενύχτια τους, οι άνθρωποι συζητούσαν, αστειεύονταν, έλεγαν ιστορίες με τις ώρες, εκεί στον ίσκιο κάτω από τις μουριές ή το πανί. Όσο και αν φαίνεται παράξενο αναπολούμε αυτές τις εποχές.
Ωραίες αναμνήσεις αυτές! Γλυκές και πικρές μαζί, σαν την πίκρα του καπνού που αρμαθιάζαμε τότε και σαν την γλύκα όλης της οικογένειας που ήταν μαζεμένη ολόγυρά του…

Γεύσεις από τα παλιά

Χαλβάς παραδοσιακός με αλεύρι

Και ποιός δεν έχει δοκιμάσει μικρός αυτό το υπέροχο γλυκό.
Ήταν για το χωριό μας το πρόχειρο γλυκό και το πιο συνηθισμένο, αφού απαιτούσε 2-3 βασικά υλικά που τα διέθετε κάθε νοικοκυριό. Άλλωστε στη τοπική μας παράδοση, δεν έχουμε και μεγάλη ποικιλία γλυκών. Η παρασκευή του, εθιμικά ταυτίζεται με τον ερχομό στο σπίτι από το λιοτρίβι του φρέσκου λαδιού κατά τα τέλη Νοέμβρη. Είναι ένα μικρό έθιμο που τηρείται ακόμα και σήμερα. Επίσης όταν ήθελαν να γιορτάσουν κάτι έκτακτο ή γιατί, έτσι τους ερχόταν επιθυμία για γλυκό έφτιαχναν πολύ γρήγορα λίγο χαλβά για άμεση κατανάλωση. Μοσχοβολούσε όλο το σπίτι και όλη η γειτονιά. Πάντως δεν το προσέφεραν ποτέ σε ονομαστικές γιορτές γιατί θεωρείτο πολύ πρόχειρο.
Μετά τα λαογραφικά μας στοιχεία ας πάμε στην εκτέλεση που έχει ως εξής:
Βάζουμε στη φωτιά ένα ρηχό σκεύος(π.χ. βαθύ τηγάνι) με το λάδι και μόλις κάψει ρίχνουμε το αλεύρι. Προσέχουμε το μίγμα να μην είναι αραιό. Αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο αλεύρι ακόμα. Ανακατεύουμε συνεχώς με μια ξύλινη κουτάλα για να μην κολλήσει το μίγμα στον πυθμένα και καεί. Το καβούρντισμα διαρκεί περίπου λίγη ώρα αναλόγως τι χρώμα θέλουμε να του δώσουμε. Κάποιες νοικοκυρές τον έφτιαχναν πολύ σκούρο το χαλβά και άλλες τον έφτιαχναν «ξανθό». Το χρώμα οφείλεται στη διάρκεια του καβουρντίσματος. Στο μεταξύ ετοιμάζουμε ένα σιρόπι με νερό και ζάχαρη. Μόλις κρίνουμε ότι καβουρντίστηκε αρκετά κατεβάζουμε το σκεύος από τη φωτιά, ρίχνουμε μέσα το σιρόπι λίγο-λίγο και με πολλή προσοχή γιατί πιτσιλίζει και μπορεί να καούμε ενώ ανακατεύουμε συνεχώς. Το μίγμα αυξάνεται μετά απ’ αυτό και, αφού κρυώσει λίγο, είναι έτοιμο να το πλάσουμε. Χρησιμοποιούμε δυο κουτάλια κατά αντίθετη φορά, κλείνουμε μέσα τους ποσότητα του μίγματος, πιέζουμε, πέφτει το περίσσευμα και η ποσότητα που απομένει, ένας μικρός κύλινδρος είναι το γλυκό μας το οποίο τοποθετούμε με ωραία σειρά σε μια πιατέλα. Μπορούμε να το πλάσουμε και με τα χέρια. Κατόπιν πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη ή και κανέλα. Τρώγεται ζεστό και κρύο. Παρά τη ποικιλία των γλυκών που κυκλοφορούν σήμερα το παραδοσιακό αυτό χαλβά τον τιμούμε καταλλήλως πολλοί συμπατριώτες.

Εμπορική διάβαση κατά την αρχαιότητα το χωριό μας

Για έναν ξένο τουρίστα, αλλά και Έλληνα, άσχετο με την Αιτωλοακαρνανία, η διαδρομή Αγρίνιο-Κλεισούρα- Μεσολόγγι, από παλιά προξενούσε έκπληξη, αλλά και δέος και ιδιαίτερα σε άλλες εποχές που η συγκοινωνία ήταν πρωτόγονη.


Η αρχαία Αιτωλία κατά τον Στράβωνα ήταν χωρισμένη στην παραλιακή ζώνη προς νότια του Αράκυνθου με τις πανάρχαιες πόλεις Καλυδώνα, Πλευρώνα, Χαλκίδα, Ωλενό, Πυλλήνη και τις εύφορες πεδιάδες γύρω από τη λίμνη Τριχωνίδα, με κυριότερες πόλεις το Φύταιο, το Τριχώνιο, τις Άκρες και την Μέταπα προς Νότο, και το Αγρίνιο, το Βουκάτιο (Παραβόλα), το Φίστυο, το Θέστιο (Βλοχός) προς Βόρεια της λίμνης. Στα βορειοανατολικά ήταν ο τόπος του Θέρμου με το παλαιό ιερό του Απόλλωνος, αργότερα έδρα της Αιτωλικής Συμπολιτείας.

Κατά τα μέσα του 17ου αιώνα η διάβαση του Αράκυνθου (Ζυγού) ήταν μεγάλο πρόβλημα. Υπήρχαν τρεις διέξοδοι και οι τρεις με προβλήματα ασφάλειας για τους διερχομένους.
Η δυτική, Συκιά - Μουστιάνου - Αγγελόκαστρο - Χαλίκι,
η ανατολική, Συκιά - Ζευγαράκι - Κεράσοβο - Σιβίστα (Ελληνικά) - Μούσουρα - Ρέτσινα και
η κεντρική, Συκιά - Φραγκουλαίικα - Κλεισούρα - Χαλίκι - Κεφαλόβρυσο Αιτωλικού.
Ασφαλώς η πιο σύντομη διάβαση ήταν η κεντρική, μέσω της Κλεισούρας, αλλά και η πλέον επισφαλής, λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της πυκνής βλάστησης, ιδιαίτερα στη βάση του φαραγγιού.
Υπήρχε ένα μονοπάτι που παρέκαμπτε το φαράγγι και ανέβαινε στην κορυφή μιας απότομης πλαγιάς του φαραγγιού. Αλλά και εδώ υπήρχαν ληστές, γι’ αυτό την ομάδα των διερχομένων συνόδευε φρουρά, η οποία πυροβολούσε μέσα στο φαράγγι για να δηλώσει ότι οι διερχόμενοι φρουρούνται.
Πολοί έμποροι της εποχής χρησιμοποιούσαν την ανατολική διαδρομή, αυτή που περνούσε από το παλιό χωριό των Μουσούρων που ήταν χτισμένο κοντά στην σημερινή εκλησία του Αγίου Δημητρίου, το Παλιοχώρι.
Ο Τζατζαφίλης μεγαλέμπορος της δεκαετίας 1870 - 1880, μετέφερε τα εμπορεύματά του στο Αγρίνιο με καμήλες και γαϊδούρια. Μάλιστα κάποια φορά διαμαρτηρήθηκε ότι ληστές του έκλεψαν κάποια ζώα φορτωμένα με εμπορεύματα. Όμως αποδείχθηκε ότι ο ίδιος είχε κρύψει τα ζώα στο Κεράσοβο, και ο τότε Ειρηνοδίκης - Δικαστής και Συμβολαιογράφος Αγρινίου, που ήταν ο Βαυαρός την καταγωγή, ονόματι Μίλερ, τον τιμώρησε με δημόσιο εξευτελισμό στην πλατεία του Αγρινίου(σημερινή πλατεία Στράτου). Να πως περιγράφει ο αείμνηστος Δ. Πιπερίγκος το περιστατικό:


«Λοιπόν εν μέσω του συγκεντρωθέντος πλήθους και εν ημέρα Κυριακή, ηρώτησεν ο Ειρηνοδίκης Μίλερ τον προσαχθέντα δέσμιον ενώπιόν του Τζατζαφίλην, δια φωνής ηχηράς: «Τα κατεχράσθης Τζατζαφίλη τα εμπορεύματα;», «Ναι τα κατεχράσθην» απήντησεν ο κατηγορούμενος. Αυτή η ερώτηση εγένετο τρεις φοράς Παρά του Ειρηνοδίκου - Δικαστού Μίλερ. Και ο κατηγορούμενος έμπορος Τζατζαφίλης, απήντησε τρίς καταφατικώς. «Τότε κάμε το χρέος σου» είπεν ο Δικαστής. Και «χρέος» και «υποχρέωσις» του κατηγορουμένου, ήτο, ότι ούτος εσήκωσε τότε το οπίσθιον τμήμα της φουστανέλας του, με τα δυο χέρια του και με την εμφάνισιν αυτήν του σώματός του, εκτύπησε τα οπίσθιά του τρις, επί της παρακειμένης πέτρινης σκάφης, παρισταμένου και του πλήθους. Καθ’ ήν στιγμήν ο κατηγορούμενος ούτως ενήργει, συμφώνως τη Διαταγή του Δικαστού, ο Μίλερ εξεφώνη: «Μία», «Δυο», «Τρεις», όσας και αι φερόμεναι επαφαί των οπισθίων του Τζατζαφίλη μετά της πέτρινης σκάφης. (Σημ. γράφοντος: κατά τη γνώμην μου, η σκάφη είχε νερό). Άμα τω πέρατι της διαδικασίας και εις εκτέλεσιν της επιβληθείσης ποινής «Αλά-Αρβανίτικα», ο Μίλερ είπε την τελευταίαν φράσιν: «Και τώρα με γεια σου Τζατζαφίλη, είσαι ελεύθερος».

Μαγευτική ομορφιά

 Αν θέλει κάποιος  να περάσει λίγες στιγμές ηρεμίας μέσα σε ένα γλυκό
και γαλήνιο τοπίο, δεν έχει παρά
να επισκεφθεί το πανέμορφο χωριό μας, τα Μούσουρα. Από τη μια 
πλευρά βλέπει το πολύχρωμο δάσος 
του Αράκυνθου, που ειδικά αυτή την εποχή με τα χρώματα των
δένδρων να είναι κάτι το φανταστικό, και από 
την άλλη χαλαρώνει αγναντεύοντας τη θάλασσα και το Αιτωλικό. Η 
διαδρομή, που είναι λίγο κουραστική λόγω 
των συνεχών στροφών, ανεβαίνοντας από το Μεσολόγγι, έχει
τόσες εναλλαγές που το μάτι του ταξιδιώτη δεν προλαβαίνει να
χορτάσει. Θα παρασυρθεί από τις
ζωγραφιές της φύσης και θα αδειάσει το μυαλό του από τις σκέψεις της
καθημερινότητας και τη ρουτίνα. 
Αν βέβαια έχει χρόνο να περπατήσει μέχρι το δάσος, η εμπειρία θα του
μείνει αξέχαστη.


4-12-2012.

Φωτογραφίες από το χωριό μας

Ευχαριστούμε τον Παναγιώτη Πρέντζα για τις ωραίες φωτογραφίες που μας έστειλε

Δείτε κι άλλες φωτογραφίες ΕΔΩ

Και μερικές φωτογραφίες από το  Google Earth

Όμορφα videos από το χωριό μας

Τα 2ο και το 3ο video είναι από τον Παναγιώτη Πρέντζα που τον ευχαριστούμε πάρα πολύ

Επικοινωνία

Για οποιοδήποτε θέμα αφορά το χωριό μας επικοινωνήστε μαζί μας στέλνοντας mail στην διεύθυνση: panikolopoylos@hotmail.com  Αν επίσης θέλετε να δημοσιεύσουμε κάποιο κείμενο ή κάποια φωτογραφία μη διστάσετε να μας το ζητήσετε. Οποιαδήποτε δημοσίευση πρέπει να είναι ενυπόγραφη. Σας ευχαριστούμε πολύ.

Έγγραφα που δείχνουν πόσο παλιό είναι το χωριό μας

Η πρώτη φορά που σε επίσημα έγγραφα του Ελληνικού κράτους γίνεται αναφορά στο χωριό μας είναι το 1845 που έγινε η διοικητική διαίρεση σύμφωνα με το νόμο   ΚΕ’ της 5ης Δεκεμβρίου. Βέβαια τότε το χωριό ονομάζονταν Μούσουρι και όχι Μούσουρα.


Διοικητικές μεταβολές των ΟΤΑ που αφορούν το χωριό μας


Διοικητικές μεταβολές των ΟΤΑ 
Κοινότητα Μουσούρων Ν. Αιτωλοακαρνανίας

ΦΕΚ 32Α - 08/12/1845

 Ο οικισμός Μούσουρι προσαρτάται στο δήμο Αιτωλικού 

ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912

 Ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Αιτωλικού και προσαρτάται στην κοινότητα Σιβίστας

ΦΕΚ 306Α - 
15/10/1925

Σύσταση της κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Μούσουρι από την κοινότητα Σιβίστας και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας

16/10/1940
Μεταφέρεται η έδρα της κοινότητας από τον οικισμό Μούσουρι στον οικισμό Άνω Μούσουρα
Αναγνώριση του οικισμού Κάτω Μούσουρα και προσάρτησή του στην κοινότητα Μουσούρων
Αναγνώριση του οικισμού Άνω Μούσουρα και προσάρτησή του στην κοινότητα Μουσούρων
Ο οικισμός Μούσουρι της κοινότητας καταργείται.

19/03/1961
Αναγνώριση του οικισμού Κεφαλόβρυσον και προσάρτησή του στην κοινότητα Μουσούρων

14/03/1971
Ο οικισμός Κεφαλόβρυσον της κοινότητας καταργείται και προσαρτάται στον οικισμό Κεφαλόβρυσον του δήμου Αιτωλικού

05/04/1981
Ο οικισμός Κάτω Μούσουρα της κοινότητας καταργείται και προσαρτάται στον οικισμό Άνω Μούσουρα της κοινότητας

ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997
Ο οικισμός Άνω Μούσουρα αποσπάται από την κοινότητα και προσαρτάται στο δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου
 


Από το 1845 γίνεται αναφορά στο χωριό μας 


Στο κείμενο που ακολουθεί καταγράφονται τα χωριά και οι πόλεις της Ελλάδας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του ελληνικού κράτους, του νόμου ΚΕ’ της 5ης Δεκεμβρίου 1845.
Μόδιον - Ελατείας, Λοκρίδος.

Μοίρα - Πατρών, Πατρών.

Μοιραλή - Ελατείας, Λοκρίδος.

Μοίραλι - Φαρών, Πατρών.

Μόκιστα - Παμφίας, Τριχωνίας.

Μολόχα - Κτημενίων, Ευρυτανίας.

Μολύβιον - Ορχομενίων, Λεβαδείας.

Μοναστηράκι - Αγραίων, Ευρυτανίας.

Μοναστηράκι - Ανακτορίων, Βονίτσης και Ξηρομέρου.

Μοναστηράκι - Ελευσίνος, Γόρτυνος.

Μοναστήρια - Αμφείας, Καλαμών.

Μονεμβασία - Μονεμβασίας, Επιδαύρου Λιμηράς.

Μονή - Τραγαίας, Νάξου.

Μονήτσια - Τραγαίας, Νάξου.

Μονίκα Άνω - Μεθάνων, Ύδρας & Τροιζηνίας.

Μονίκα Κάτω - Μεθάνων, Ύδρας & Τροιζηνίας.

Μονόδρυον - Αυλώνος, Καρυστίας.

Μονοκαρυά - Ιστιαίων, Ξηροχωρίου.

Μορόχοβα - Ψωφίδος, Καλαβρύτων.

Μοστά - Φενεού, Κορινθίας.

Μοστενίτσα - Λαμπίας, Ηλείας.

Μοστίτσι - Κλειτορίας, Καλαβρύτων.

Μοσχιώνες - Κορθίου, Άνδρου.

Μοσχοχώριον - Ηρακλειωτών, Φθιώτιδος.

Μουζάκι - Τριπόλεως, Μαντινείας.

Μουζάκι - Φλεσιάδος, Τριφυλίας.

Μουζάκι - Ωλένης, Ηλείας.

Μουζήλου - Καρπενησίου, Ευρυτανίας.

Μούζια - Ανδριτσαίνης, Ολυμπίας.

Μουζίκα - Πηνειίων, Ηλείας.

Μουζούστα - Πλαταμώδους, Τριφυλίας.

Μουλάτση - Τρικολώνων, Γόρτυνος.

Μούλκι - Σικυώνος, Κορινθίας.

Μούλκιον - Πέτρας, Λεβαδείας.

Μούλκιον - Σαλαμίνος, Μεγαρίδος.

Μουντάδος - Τήνου, Τήνου.

Μουντρά - Φυγαλίας, Ολυμπίας.

Μούντριζα - Σκυλλούντος, Ολυμπίας.

Μουράταγα - Ναυπλιέων, Ναυπλίας.

Μουργιατάδα - Κυπαρισσίας, Τριφυλίας.

Μουριά - Ολυμπίων, Ηλείας.

Μουρίκια - Λαπαθών, Καλαβρύτων.

Μουρλά - Αιγίου, Αιγιαλείας.

Μουρστιάνου - Ωλενίας, Μεσολογγίου.

Μουρτάρι - Αυλώνος, Καρυστίας.

Μουρτάτου - Αυλώνος, Τριφυλίας.

Μούσγα - Φάριδος, Λακεδαίμονος.

Μουσινίτσα Άνω - Κυτινίων, Παρνασσίδος.

Μουσινίτσα Κάτω - Κυτινίων, Παρνασσίδος.

Μουσουλή - Κολλωνίδων, Πυλίας.

Μουσουλού - Σωσθενίου, Τήνου.

Μουσουλούμπεη - Ήλιδος, Ηλείας.

Μούσουρι - Αιτωλικού, Μεσολογγίου.

Μούστα - Οιχαλίας, Μεσσήνης.

Μουσταφά Εφένδη - Πατρών, Πατρών.

Μουσταφάδες - Τανάγρας, Θηβών.

Μουσταφάμπεϊ - Ηρακλειωτών, Φθιώτιδος.

Μουσταφάπασσα - Αριστομένους, Μεσσήνης.

Μουσταφούλι - Θέρμου, Τριχωνίας.

Μούστουρα - Αιγίου, Αιγιαλείας.

Μουτζουράκη - Τυμφρηστού, Φθιώτιδος.

Μούχα - Κτημενίων, Ευρυτανίας.